pierwsza godzina

Boimy się nie śmierci,

ale wyobrażenia, jakie o niej mamy.

— Seneka

Serce Sakury kruszyło się z każdą sekundą; nie potrafiła nad tym zapanować. Pomimo tego co czuła, zachowała spokój, opuszczając smętne ściany szpitala, w którym umierali ludzie. Podążała przed siebie, mijała ludzi — milczących i rozgadanych, smutnych i szczęśliwych, starych i młodych. Żaden śmiech, żaden płacz ani krzyk nie naruszył pustki panującej w głębi duszy dziewczyny, kiedy próbowała odnaleźć drogę do swojego azylu. Jedynie wysłanniczka bogini Shi kradła jej uwagę. Pilnowała każdego kroku dziewczyny. W kościstych, niosących śmierć rękach trzymała zegarek. Wskazówki tykały.

Ktoś wymierzył sprawiedliwość za nią. Zadecydował o losie Sakury, przekreślił marzenia. Odebrał szansę. Dostała tak niewiele, tak mało czasu. Nigdy nie myślała o tym, jak bardzo pragnęła życia, dopóki nie zaczęło tak szybko przemijać.

— Nie mów nikomu... rodzicom, przyjaciołom, że ja... — urwała nagle, kierując niedokończone zdanie do Tsunade. Słowa ugrzęzły w gardle. Nie potrafiła głośno mówić, że umrze. Zamiast tego wolała pomiętosić brzeg kołdry, pod którą się skrywała. Wzrokiem sunęła po podłodze. Nie zatrzymywała go na niczym dłużej niż kilka sekund. — Wolałabym powiedzieć im to sama.

— Wiesz, że obowiązuje mnie tajemnica lekarska, a ponadto posiadam sumienie — odpowiedziała Piąta. Cały czas stała w jednym miejscu. — Niemniej jednak myślę, że Kiba, Shikamaru czy nawet Naruto doskonale zdają sobie sprawę z tego, co zaszło. W takiej sytuacji nie wiem, czy już się nie rozeszło. — Haruno pokiwała głową. Później wstała i wyszła.

Sakura wdepnęła w kałużę, kiedy skręciła w pierwszą przecznicę. Później pokonała kolejne, aby w końcu wspiąć się na dach jednej z wielu chat. Strzecha chrzęszczała pod jej butami. Nie przejmowała się ewentualnymi szkodami, jakie mogła wyrządzić mieszkańcom.

Po dotarciu do domu zeskoczyła na balkon i bezszelestnie wsunęła się do swojego pokoju przez otwarte, szklane drzwi. Nabrała kilka wdechów, aby na spokojnie ułożyć sobie wszystko w głowie.

Misja.

Walka.

Trucizna.

Śmierć.

Niespodziewanie zapłakała — niemo, niedługo. Osunęła się na zimną podłogę. Minęło kilka minut, zanim się uspokoiła. Wiedziała jedno — na pewno nie zamierzała umrzeć brudna oraz śmierdząca po wyczerpującej misji i leżeniu w szpitalnym łóżku. Dlatego czym prędzej wyciągnęła z szafki jakieś ubrania. Pośpiesznie weszła do łazienki, aby móc się umyć i odprężyć.

Tylko kilka minut, myślała gorączkowo.

Bądź co bądź, Sakura nie słynęła z krótkich kąpieli. Ten jeden — ostatni — raz musiała się pospieszyć, aby nie marnować czasu. Odkręciła więc kurek, gdy naga znalazła się w kabinie prysznicowej. Gorąca woda, taka jaką uwielbiała, otuliła jej ciało. Dała ukojenie, wyciszyła. Sakura szybko umyła włosy, ciało, a następne opuściła łazienkę, czysta i ubrana. Przewiązała włosy gumką; nie mogła tracić więcej czasu, więc pozostawiła je mokre. Smętny wzrok przeniosła gdzieś za okno. Przyznała, że ich suszenie tak czy tak nie miałoby sensu — na zewnątrz wciąż padało, nieprzerwalnie od kilku godzin. Ulice naznaczone były kałużami, przez które już wcześniej przemoczyła sobie buty, a z liści zdobiących gałęzie drzew skapywały ciężkie krople. Uznała tę pogodę za równie bezsensowną co suszenie włosów na deszcz — w końcu to były ostatnie godziny jej życia, miała nie zobaczyć już nigdy więcej słonecznego południa. Sakura zrozumiała, że bogini Taiyō odwróciła się od niej.

W końcu westchnęła i ruszyła z miejsca. Podeszła do masywnego biurka. Otworzyła szufladę, do której nie zaglądała od miesięcy. Pamiętała jednak, gdzie szukać małego zegarka, z którego dotąd nie korzystała. Ku uciesze Sakury wciąż działał, lecz bardzo szybko trwoga i żal przeszyły ją na wskroś. Przyglądała się wskazówkom, które bezwzględnie krążyły po tarczy. Pragnęła je zatrzymać, spowolnić, ale nie posiadała takiej mocy. Dokładnie zlustrowała każdą liczbę od jedenastki aż do czwórki i jeszcze dalej.

Dziesiąta czterdzieści osiem.

Miała umrzeć o szesnastej siedemnaście.

Zręcznie przewiązała pasek od zegarka przez nadgarstek. Ciasno go zapięła, a następnie odwróciła spojrzenie od białej tarczy, która mroziła jej serce. W zasięgu wzroku dziewczyny znalazł się wygnieciony, prostokątny papierek po ulubionej czekoladzie. Niemalże od razu poczuła słodki posmak w ustach.

Tego dnia pogoda dogadzała — słońce hojnie oświetlało wioskę, powietrze orzeźwiało, a nieba nie przysłaniała ani jedna chmura. Nie dziw więc, że mieszkańcy Konohy, zmęczeni burym tygodniem, wypełnili do niedawna puste uliczki. W takie dni, których na szczęście było więcej niż tych niepogodnych, nikt nie chciał marnować czasu w czterech ścianach. W szczególności Naruto Uzumaki, uwielbiający letnie pory i spotkania z przyjaciółmi.

— Widzisz, Sakura-chan? — zagadnął radośnie. Wygodnie rozsiadł się na starej, drewnianej ławce w zaciemnionym miejscu, założył ręce za głowę i zadarł ją wysoko do góry, wbijając rozmarzony wzrok w błękit. — Zapewne siedziałabyś teraz w domu i nudziłabyś się, a dzięki mnie jesz teraz najlepszą czekoladę na świecie. W dodatku wybrałem najlepsze miejsce w tym parku, no i masz zaszczyt przebywania z Najlepszym Hokage! Czego chcieć więcej?

Naruto potrafił być tak beztroski, że Sakura czasami aż mu zazdrościła. Ostatnie wydarzenia odcisnęły duże piętno na jej psychice. Nie potrafiła poradzić sobie z wewnętrznym smutkiem w taki sposób, jak robił to Uzumaki.

— Z Przyszłym Najlepszym Hokage, chciałeś powiedzieć — skwitowała pod nosem, chrupiąc kolejny kęs czekolady. Biało-pomarańczowy papierek zaszeleścił, kiedy zsunęła go niżej i podwinęła.

Na tę uwagę chłopak się zaśmiał. Przeniósł spojrzenie niebieskich oczu na przyjaciółkę.

— Przyszłym, przyszłym... — powtórzył. Na kilka sekund utkwił wzrok w jednym punkcie. Wyglądał na zadumanego, a Sakura mogła jedynie zgadywać, dokąd uciekły jego myśli. Nagle wbił przenikliwe spojrzenie w oczy dziewczyny. — Jak już go sprowadzę, Sakura-chan, będę gotów, aby zostać Hokage i bronić wioskę. Następnym razem się uda — powiedział twardo.

Obiecywał.

Ostatnie spotkanie z Sasuke uświadomiło im, że wciąż byli za daleko. Za słabi, żeby nadążyć za Uchihą. Za głupi, żeby nadążyć. Zbyt naiwni.

Sakura to wiedziała — Sasuke tak bardzo pragnął zemsty i siły, jaką mógł mu zaoferować Orochimaru, że sprowadzenie go do domu graniczyło z cudem. Naruto natomiast jakby nie zdawał sobie z tego sprawy. Powtarzał, pomimo porażki, że dotrzyma słowa. Wierzył. Gonił za marzeniami.

A Sakura nie umiała niszczyć marzeń Naruto.

I kochała Sasuke.

Dlatego uśmiechnęła się ciepło, przytaknęła i rzekła:

— Następnym razem.

Wbiła zieleń oczu w słońce, mrużąc powieki. Nastała cisza tak spokojna, jakby siedzieli w parku zupełnie sami; pośród drzew, liści i wiatru. Rozkoszowali się nią oboje, nieobecni, wspominając spotkanie z przyjacielem o zimnych oczach. Trzy lata z dala od bliskich i ciepła zupełnie odmieniły jego wnętrze, a serce z każdym dniem obrastało w coraz grubszą warstwę lodowego muru.

Sakura chciała go skruszyć. Przywrócić uśmiech na twarzy Sasuke. Doprowadzić go do domu — ale nie potrafiła, nie posiadała takiej siły i wszelkie nadzieje nadal pokładała w Naruto.

— Idą — rzucił głośno. Z prędkością światła wystrzelił z miejsca, stając prosto i pomachał do grupy ludzi. — No, Sakura-chan, kończ tę czekoladę!

Zaśmiała się, wsunęła ostatni kawałek do buzi i ze smutkiem wyrzuciła papierek do śmietnika. Później również wstała. Odwróciła się, a pozostali przyjaciele już stali obok, przeganiając ciszę rozmowami oraz śmiechami.

— To co? — zaczął Chouji. — Yakiniku Q, prawda?

— Tylko byś jadł — prychnęła Ino i wyszła naprzeciw wszystkim. — Po prostu się przejdźmy, do Yakiniku Q pójdziemy wieczorem.

Wspomnienie sprzed lat rozmyło się zupełnie nagle, ale już wystarczająco pogłębiło smutek Sakury. Chciała w to nie wierzyć, może nawet nie wiedzieć. Cofnąć czas i nie dopuścić do takiego obrotu zdarzeń. Nigdy. Nie. Dopuścić.

Czuła się rozbita. Oszukana. Niechciana. Dlaczego spotkało to właśnie ją? Dlaczego musiała cisnąć w kąt wszystkimi marzeniami, planami i wspomnieniami? Dlaczego dostała jeszcze te sześć cholernych godzin, żeby przed rychłą śmiercią o tym myśleć i dlaczego, do cholery, niemożliwym dla niej było powiedzieć: żegnajcie?

Ponownie tego dnia zapiekły ją oczy. Zacisnęła mocno powieki, przeganiając łzy. Powstrzymała szloch i po omacku odnalazła jakiś zeszyt, leżący na biurku. Z jego środka wyrwała czystą kartkę. Chwyciła za długopis ze stojaka i usiadła na krześle. Zapaliła lampkę, która rozproszyła mrok ponurego dnia.

Sakura chciała się pożegnać — ale nie spojrzałaby im wszystkim w oczy. Pękłoby jej serce. Zaczęła więc pisać.

Drodzy Przyjaciele!

Piszę, bo żałuję. Nie dano mi więcej czasu, zadecydowano za mnie i nie mam wystarczająco odwagi, aby spojrzeć Wam wszystkim w twarz i powiedzieć to wprost. Jeżeli Naruto przekazał Wam ten list, oznacza to, że jest po wszystkim — że mnie już nie ma.

Przepraszam. Nie potrafiłabym tego powiedzieć, o wiele łatwiej wyrazić to na kartce. Właściwie to nie wiem, co dokładnie chcę przekazać. Chyba się pożegnać. Podziękować za wszystkie te lata.

Nie będę wdawać się w szczegóły związane z moją śmiercią, na pewno wszystko wyjaśni Wam Naruto. Ja nie potrafię.

Chcę tylko, abyście wiedzieli, jak bardzo Was wszystkich uwielbiam. Nie zmarnujcie życia, spełniajcie marzenia, śmiejcie się każdego dnia. Bądźcie razem i wspierajcie się. Zróbcie wszystko, o czym marzyliście do tej pory, ponieważ mnie zabrakło czasu.

Kocham Was,

Wasza Sakura

Z trudem przełknęła ślinę, kiedy złożyła papier na pół i wsunęła do kieszeni spodni. Wszystko czego chciała to spędzić z nimi resztę swoich lat, śmiać się i rozmawiać, nie rozpamiętując wszelkich nieporozumień i przykrych momentów. I przede wszystkim chociaż raz ujrzeć Sasuke — jego oczy, twarz. Dotknąć skóry i usłyszeć jego głos. Ostatni raz powiedzieć: kocham cię.

Próbowała unormować oddech — na próżno. Coś było nie tak. Poczuła strach. Chłód i niepewność. Wtedy zrozumiała; nie była sama. Bezwstydnie odkrywała się przed kimś, kogo znienawidziła. Kogo się bała. Nerwowo zaczęła się rozglądać. Pustki biły z każdej strony pokoju, ale Sakura wiedziała. Nie była sama ani przez chwilę. On jej towarzyszył; w końcu go ujrzała. Stał tam — w zaciemnionym kącie. Piękny w swej naturze, zgubny, wyrachowany. Patrzył na swoją ofiarę; obserwował. Osaczał. Zegar w jego dłoni nieprzerwanie tykał, a odgłos ten zgrabnie umykał w szumie deszczu. Sakura chciała krzyczeć. Uciec. Uciec Upiorowi, Śmierci, okrutnej bestii o wielu twarzach — jakże błogich i ponurych, pełnych goryczy.

Upiór nie ruszył się ani o milimetr. Cierpliwie czekał, aż będzie mógł wypełnić swe zadanie. Cieszył się, śmiał, doznawał ekstazy.

Sakura dygotała, przerażona do granic. Serce z każdym uderzeniem omal nie wyskakiwało z klatki. Uświadomiła sobie bliski koniec, gdy spoglądała Śmierci w oczy. I nie mogła zmienić biegu zdarzeń.

Dlatego strach zmienił się w złość. Gniew. Nienawiść. Chciała zawalczyć o życie.

Chwyciła zapaloną lampkę i pociągnęła, wyrywając kabel z kontaktu i gasząc jedyne światło w pokoju. Wymierzyła nią prosto w zaciemniony kąt. Rzuciła ją z krzykiem pełnym rozpaczy. Strzaskane szkło pokryło podłogę, a Kostuchy...

Kostuchy nie było. Zniknęła.

Nie przegrała; wciąż odliczała.

Wciąż czekała.

Sakura upadła na kolana. Zaniosła się płaczem tak głośnym, histerycznym, jak nigdy. Krzyczała, a jej wrzask niósł błagania o życie. Była tchórzem, bojącym się śmierci, proszącym o litość. Marzyła o życiu.

Wtedy jej prośby przerwano — drzwi jej pokoju otworzyły się szybko, z głośnym stękiem. Padły na nią zmartwione oczy rodziców.

Ludzi, którzy dali jej życie.

Ludzi, którzy obserwowali, jak je traci.

Ludzi, którzy ją kochali.

— Mamo... mamo — jęczała zapłakana. Pociągnęła nosem i z trudem uniosła wzrok na rodzicielkę. — Mamusiu. Tato. Tak bardzo was kocham. Tak bardzo przepraszam... Przepraszam. — Ogromna gula w gardle Sakury urosła do rozmiarów kolosalnych; niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu. Ciszę przerywały pytania rodziców, a dziewczyna nie potrafiła wyznać im prawdy.

W końcu się przemogła. Zasługiwali na to.

Wyjaśniła; trochę sobie, trochę im. Jeszcze raz przeprosiła, ucałowała. Zapłakała razem z nimi. Na koniec podziękowała i już nic nie było w stanie przepędzić smutku ze ścian tego domu.

— Muszę załatwić jeszcze tyle rzeczy — powiedziała w końcu, ocierając policzki. Podniosła się z zimnej podłogi. Coś w niej umarło, a to był dopiero początek. Nie patrzyła w oczy ojcu i matce, którzy z trudem znosili ból. — Przepraszam. Naprawdę przepraszam, ale nie mogę z wami zostać — mówiła załamanym głosem. Wtedy pałeczkę przejął jej tata, który zawsze wiedział, co powiedzieć:

— Nie marnuj czasu, Sakuro. Masz go coraz mniej, a bliskich ci ludzi na pęczki.

— Chodzi o tego chłopaka, tak? Sasuke? — wtrąciła Mebuki przez łzy. Sakurą wstrząsnęły dreszcze, gdy usłyszała jego imię. — Goń za miłością, kochanie.

Uściskała rodziców ostatni raz — później wzięła ważne dokumenty, wsadziła je w torbę, upewniła się, że na pewno zabrała liścik i wzięła kilka głębszych wdechów.

Opuściła rodzinny dom, matkę, ojca, czując przeogromną pustkę w sercu.

K O N I E C   G O D Z I N Y   P I E R W S Z E J

Od autorki: Ja tu tylko na chwilkę — do osób, które nie widziały aktualizacji pod prologiem: zrezygnowałam z opisywania słówek na dole rozdziałów, bo scrollowanie jest zwyczajnie niewygodne. Leitha na szczęście podzieliła się ze mną małą sztuczką. Jeżeli w rozdziale pojawi się jakieś wyróżnione na biało słówko, najedźcie na nie, a wyświetli się jego tłumaczenie (nie klikajcie w link, bo wyrzuci Was na stronę główną, po prostu najedźcie kursorem).

Pozdrawiam! ♥