piątek, 3 sierpnia 2018

prolog

Ostatni akt jest krwawy,
choćby cała sztuka była i najpiękniejsza;
gruda ziemi na głowę
i oto koniec na zawsze.
— Blaise Pascal


Padało. Rzęsiście i nieustępliwie. Bujne, rozłożyste korony potężnych drzew nie udzielały schronienia. Mawiano, że niegdyś lasy zapewniały bezpieczeństwo podróżnym, głównie z polecenia samego Shizena — boga natury, na którego życzenie wszystkie istoty i rośliny budziły się do życia. Wiernie towarzyszyła mu bogini Rimawari, matka urodzaju, wspierając go swą niesamowitą mocą i dostarczając godne plony. Knieje ich słuchały, odstręczając wszelkie nieszczęścia od tułaczy. Warunek stanowił szacunek dla flory i fauny; obdarzanie dobrem dzieci Shizena i Rimawari.
Sakura Haruno, wydawać by się mogło, zupełnie o tym zapomniała — dokładnie tak, jak jej towarzysze. Jeszcze nie tak dawno naruszyli spokój puszczy, gruchocząc i dewastując okolicę. Wprawdzie zrobili to dla dobra sprawy, wypełnienia ważnego zadania, lecz bogowie odpłacili pięknym za nadobne.
Dziewczyna z trudem utrzymała równowagę na drżących nogach, kiedy wstrząsnęły nią kolejne torsje. Ostatki ryb zwymiotowała w wysokie, mokre źdźbła. W końcu opadła na kolana, zaraz obok zbroczonej trawy.
— Sakura-chan, naprawdę mogę cię ponieść — powiedział Naruto. Młoda kunoichi obrzuciła go spojrzeniem mętnych oczu, pod którymi malowały się sińce. Mocno kontrastowały z bladą twarzą. — Nie jesteś w stanie iść, a czas nas goni. Dalej, Sakura-chan, pomogę ci. Złap mnie za rękę. Właśnie tak.
Po pochwyceniu dłoni przyjaciela, zlustrowała jego twarz. Spływały po niej krople, rozmazując zabrudzenia powstałe wskutek stoczonego pojedynku.
— Musimy cię odstawić do szpitala. Wiesz, że mogło dojść do...
— Wiem, Shikamaru — przerwała stojącemu nieco dalej chłopakowi. Ciemne, wilgotne włosy, zwykle związane w wysoką kitkę, okalały jego policzki i ciężko opadały na ramiona. Nie zauważyła, kiedy je rozpuścił. — Kręci mi się w głowie. Nie mam nawet siły, żeby się przebadać — wysapała i szybko postawiła kilka kroków w tył, aby wymiociny nie wylądowały na butach Naruto.
— Nie myślisz chyba, że ona... — Kiba nie dokończył, ale wraz z tymi słowami poprawił nieprzytomną dziewczynę na swoich barkach. Wszyscy obdarzyli uważnym spojrzeniem młodą morderczynię o czarnych włosach do ramion. Zdobiły je czerwone pasemka, tak bardzo kojarzące się z niejednokrotnie przelaną przez nią krwią.
Dopisało im szczęście, ponieważ grupa shinobi z Piasku natknęła się na zabójczynię podczas misji. Pokonali ją, przechwycili i powiadomili odpowiednie służby. Niedługo potem Sakura, Naruto, Kiba i Shikamaru zostali wysłani przez Szóstego Hokage Wioski Ukrytej w Liściach, aby przejąć kryminalistkę i tym samym móc dokończyć rozbicie nowej, niebezpiecznej organizacji.
Niestety pojmanej dziewczynie niespodziewanie wróciła przytomność. Doszło do starcia.
— Nie, Kiba. To nie to. — Przetarła usta wierzchem dłoni i przyjęła od Naruto karafkę z wodą. Upiła dwa nieduże łyki. W duchu przeklinała nowicjuszy Wioski Piasku. Nie przeszukali jej tak dokładnie, jak sądzili, co skutkowało niespodziewanym obrotem zdarzeń. — Na pewno nie to, ale prawda, że musimy wrócić jak najszybciej.
Zresztą... Co pomyślałby Sasuke-kun, gdyby do tego doszło, zastanowiła się.
Tak naprawdę poparcie Naruto nie wynikało jedynie z faktu, że potrzebowała konsultacji lekarskiej. Właściwie to nawet chęć zdobycia informacji nie okazała się głównym napędem.
Miał wrócić. W ciągu najbliższych kilku godzin miał stanąć przed bramą Liścia. Wiadomość ta była jednak tajemnicą i nie mogła pozwolić sobie na podzielenie się radością z Naruto czy kimkolwiek innym.
Zresztą sama Sakura również nie powinna jeszcze tego wiedzieć. Kakashi natomiast postanowił inaczej.

Sakura, zostań na chwilę. Reszta może już iść — oznajmił Szósty, wpatrzony w niebo za oknem — czyste, jasne, rozświetlone słońcem.
Była podopieczna Kakashiego nie ruszyła się z miejsca jeszcze przez kilka następnych sekund, ale nagła i długa cisza ją przytłoczyła. W końcu podeszła bliżej mężczyzny, spoglądając wyczekująco. Najwyraźniej to wyczuł, ponieważ odkleił spojrzenie zmęczonych, czarnych oczu od okna i obrzucił nim Sakurę.
Sasuke jutro wraca. Tyle tylko wiem, nic więcej nie napisał. Na jak długo, po co, dlaczego? Jak to on. — Nie widziała twarzy swego mistrza, kiedy na niego patrzyła. Mimo to mogła przysiąc, że gdzieś w typowej obojętności swej mimiki zawarł masę emocji.
W jej głowie niczym echo odbijały się trzy słowa. Jedno zdanie, które dawało jej nadzieję, ogrzewało serce, rozpalało duszę i przywracało do ż y c i a. Zupełnie jakby Taiyō, bogini słońca, napełniła ją swym darem i sprawowała nad nią pieczę, jednak Sakura wiedziała, że to imię ukochanego wprowadziło ją w taki stan.
Tęskniła. Tęskniła całe życie, czekała latami, kochała ponad wszystko i wiernie wyczekiwała powrotu.
Ale, Sakura, na razie nie wspominaj o tym nikomu. To Sasuke, nie wiadomo, co planuje. Mimo to uznałem, że powinnaś wiedzieć. — Obszedł biurko dookoła i stanął naprzeciw dziewczyny. Położył dłoń na jej ramieniu, jakby próbował ją wesprzeć. — Teraz idź na misję, pozostali czekają. Kiedy jutro wrócisz, może już go zastaniesz. Cierpliwości.
Wyszła bez słowa.

Od spotkania dzieliły ich g o d z i n y, a to o wiele mniej niż wszystkie dotychczasowe kilometry i lata. Mimo to Sakura czuła się, jakby wiedza o powrocie Sasuke dobijała ją jeszcze bardziej. Jakby rozrywała jej serce.
Wciąż jednak była szczęśliwa na myśl o ujrzeniu czarnych oczu i chyba tylko to utrzymywało ją na nogach.
Do czasu.
Zachmurzone, poranne niebo przeciął piorun; gwałtowny, szybki. Niczym on. Sakura wyobraziła sobie nawet, że pioruny te należały do Sasuke, że to on postanowił rozświetlić sklepienie, dając znak. Dopiero później zrozumiała, że nic takiego nie miało miejsca — następnie mrok zagościł przed jej oczyma. Powieki kunoichi mimowolnie opadały.
W końcu opadła i ona, zaprzestając walki, powierzając siebie ramionom Naruto.

***

Jaskrawe światło jarzeniówek przepędziło sen, nadszarpnięty echem rozmowy. Rozpoznała głos swojej mentorki — Tsunade Senju. Potem dopiero wyczuła mdłą woń szpitalną, a kiedy otworzyła oczy, ucichła wymiana zdań.
Najpierw zobaczyła sufit, idealnie biały, a następnie napotkała znane, bursztynowe tęczówki. Nie odczytywała z nich niczego zbyt długo; trwoga triumfowała nad innymi uczuciami. Podkreślały ją sińce wokół oczu, a białka, do cna przekrwione, jeszcze to potęgowały. Mimika wydawała się pusta, obojętna, ale Sakura wyczuła ukrywany smutek.
— Obudziłaś się — słowa padły z ust Tsunade. Typowe, niewyszukane, treściwe. Haruno z trudem pokiwała głową i z przykrością stwierdziła, że jej szyja źle zniosła szpitalne łóżko. — Dzięki bogom. Czyli jest szansa — wyszeptała.
Dziewczyna nie potrafiła stwierdzić, jak zmienne i chaotyczne emocje wywołały te słowa. Zupełnie jakby zostały potwierdzone obawy chłopaków. Zresztą po części i jej, choć do momentu utraty przytomności próbowała je powstrzymać.
— Ile spałam?
— Blisko dwadzieścia siedem godzin — odpowiedziała od razu Piąta. Później zwróciła wzrok na stojącą nieopodal pielęgniarkę i odesłała ją krótkim skinieniem. Sakura nie potrafiła przypomnieć sobie ani słowa z rozmowy, którą słyszała przez sen. Nie to ją jednak frapowało. Miała być w wiosce wczoraj, zupełnie jak Sasuke. Nie mogła oswoić się z myślą, że prawdopodobnie przegapiła jego powrót. Nie wierzyła jednak w to, że mógł zostać na dłużej. — Wczoraj przynieśli cię tutaj Kiba, Shikamaru i Naruto po ukończeniu misji. Obudziłaś się dokładnie siedemnaście minut po godzinie dziesiątej.
Nie musiała mówić więcej, tak naprawdę Sakurze wystarczało dokładnie tyle, ile już usłyszała. Nie bez powodu otrzymała natychmiastową informację o godzinie przebudzenia.
Zupełnie jak dziesiątki innych ofiar organizacji powszechnie znanej jako Doku. Bowiem w ich przypadku czas — od momentu przebudzenia — był na wagę złota. Zawsze ograniczony, zawsze ten sam.
— Przykro mi, Sakuro — dodała. Wzrok Tsunade biegał po sali, nie zastygał dłużej na ani jednym punkcie. — Miałam nadzieję, że nie będzie podobnych przypadków. W końcu ostatni członek Doku został przez was schwytany, ale... zostałaś ich kolejną ofiarą. Zostało ci sześć godzin, Sakuro. Naprawdę mi przykro.
Trucizna, na którą nie było antidotum. Zabijająca po sześciu godzinach od przebudzenia. Ani minuty dłużej, ani krócej. Na myśl o tym, Sakura natychmiastowo poczuła mdłości... i obecność kogoś jeszcze. Otulił ją niespodziewany chłód. To Śmierć — podwładna bogini Shi — doglądała jej ostatnich chwil, szykując się na zebranie żniw i zaprowadzenie prosto do bram Krainy Umarłych. Shi najpewniej już tam czekała i ochoczo zapraszała.
Cierpkości dodawał fakt, że poznała godzinę, w której odejdzie.
Miała umrzeć siedemnaście minut po szesnastej.
Nic nie mogła na to poradzić. Bogini rzadko okazywała litość. Utracone nadzieje miały już nie powrócić, a bezradność przejęła kontrolę. Wydano na nią wyrok — wymierzony niesprawiedliwie, w imieniu cholernego draństwa.
Istniała jednak szansa, niewielka, niemalże nieistotna. Dla Sakury właściwie bez znaczenia, ale nadal istniała — choć może bardziej jej cień. Udało się przeżyć siedmiu osobom — z dziesiątek lub nawet setek poddanych straceniu. Haruno jednak nie wierzyła w możliwość, że mogłaby złapać oddech o szesnastej osiemnaście.
W dodatku serce bolało ją z jeszcze jednego powodu.
— Jego już tutaj nie ma, prawda? — zapytała.
Cisza nie została ani na moment przepędzona. Powietrza nie wzburzył nawet najmniejszy ruch, a Sakurą targnął szloch. Nie mogła tu zostać. Zostało jej kilka godzin, nie zamierzała spędzić ich na gdybaniu i bezczynności.
Musiała pozostawić ślad.
Dla niego.
Musiała o wszystko zadbać.
Dlatego nim wstała z łóżka, w duchu pomodliła się do Taiyō, aby świeciła nad jej losem. Usłyszała dwa słowa, a później wymieniła z Tsunade jeszcze parę zdań i poprosiła o wypis, który — jak się okazało — został przygotowany już wcześniej.
Sakura Haruno postawiła pierwsze kroki, a kiedy otworzyła drzwi, bezdusznie spojrzała Śmierci w oczy. Odliczanie się rozpoczęło.

S Z E Ś Ć   G O D Z I N


Od autorki: Długo wyczekiwane (przede wszystkim przeze mnie, nie wiem jak przez Was) Sześć godzin, o którym tyle wspominałam na swojej stronie. Mam nadzieję, że prolog zachęcił Was do poznania tej 6-godzinnej historii Sakury. Jak informacje mówią — rozdziały co tydzień, seeerio, to nie kłamstwo! Mam już nawet przyszykowane wszyściutkie rozdziały!
Opowiadanie dostępne również na Wattpadzie.
Do następnego! ♥

EDIT: Pssst, zrezygnowałam z opisywania słówek na dole rozdziałów, bo scrollowanie wygodne nie jest — zamiast tego najedźcie na wyróżnione słówko, a wyświetli się jego tłumaczenie (nie klikajcie w link, bo wyrzuci Was na stronę główną, po prostu najedźcie kursorem). Podziękowania za ten sposób dla Leithy! ♥
Shizena<sup>1</sup> — boga natury, na którego życzenie wszystkie istoty i rośliny budziły się do życia. Wiernie towarzyszyła mu bogini <title="Plony">Rimawari<sup>2</sup>, matka urodzaju, wspierając go swą niesamowitą mocą i dostarczając godne plony. Knieje ich słuchały, odstręczając wszelkie nieszczęścia od tułaczy. Warunek stanowił szacunek dla flory i fauny; obdarzanie dobrem dzieci Shizena i Rimawari.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Sakura Haruno, wydawać by się mogło, zupełnie o tym zapomniała — dokładnie tak, jak jej towarzysze. Jeszcze nie tak dawno naruszyli spokój puszczy, gruchocząc i dewastując okolicę. Wprawdzie zrobili to dla dobra sprawy, wypełnienia ważnego zadania, lecz bogowie odpłacili pięknym za nadobne.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Dziewczyna z trudem utrzymała równowagę na drżących nogach, kiedy wstrząsnęły nią kolejne torsje. Ostatki ryb zwymiotowała w wysokie, mokre źdźbła. W końcu opadła na kolana, zaraz obok zbroczonej trawy.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Sakura-chan, naprawdę mogę cię ponieść — powiedział Naruto. Młoda kunoichi obrzuciła go spojrzeniem mętnych oczu, pod którymi malowały się sińce. Mocno kontrastowały z bladą twarzą. — Nie jesteś w stanie iść, a czas nas goni. Dalej, Sakura-chan, pomogę ci. Złap mnie za rękę. Właśnie tak.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Po pochwyceniu dłoni przyjaciela, zlustrowała jego twarz. Spływały po niej krople, rozmazując zabrudzenia powstałe wskutek stoczonego pojedynku.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Musimy cię odstawić do szpitala. Wiesz, że mogło dojść do...</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Wiem, Shikamaru — przerwała stojącemu nieco dalej chłopakowi. Ciemne, wilgotne włosy, zwykle związane w wysoką kitkę, okalały jego policzki i ciężko opadały na ramiona. Nie zauważyła, kiedy je rozpuścił. — Kręci mi się w głowie. Nie mam nawet siły, żeby się przebadać — wysapała i szybko postawiła kilka kroków w tył, aby wymiociny nie wylądowały na butach Naruto.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Nie myślisz chyba, że ona... — Kiba nie dokończył, ale wraz z tymi słowami poprawił nieprzytomną dziewczynę na swoich barkach. Wszyscy obdarzyli uważnym spojrzeniem młodą morderczynię o czarnych włosach do ramion. Zdobiły je czerwone pasemka, tak bardzo kojarzące się z niejednokrotnie przelaną przez nią krwią.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Dopisało im szczęście, ponieważ grupa shinobi z Piasku natknęła się na zabójczynię podczas misji. Pokonali ją, przechwycili i powiadomili odpowiednie służby. Niedługo potem Sakura, Naruto, Kiba i Shikamaru zostali wysłani przez Szóstego Hokage Wioski Ukrytej w Liściach, aby przejąć kryminalistkę i tym samym móc dokończyć rozbicie nowej, niebezpiecznej organizacji.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Niestety pojmanej dziewczynie niespodziewanie wróciła przytomność. Doszło do starcia.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Nie, Kiba. To nie to. — Przetarła usta wierzchem dłoni i przyjęła od Naruto karafkę z wodą. Upiła dwa nieduże łyki. W duchu przeklinała nowicjuszy Wioski Piasku. Nie przeszukali jej tak dokładnie, jak sądzili, co skutkowało niespodziewanym obrotem zdarzeń. — Na pewno nie to, ale prawda, że musimy wrócić jak najszybciej.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><i>Zresztą... Co pomyślałby Sasuke-kun, gdyby do tego doszło</i><span style="font-style: normal;">, zastanowiła się.</span></span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Tak naprawdę poparcie Naruto nie wynikało jedynie z faktu, że potrzebowała konsultacji lekarskiej. Właściwie to nawet chęć zdobycia informacji nie okazała się głównym napędem.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><span style="font-style: normal;">Miał wrócić. W ciągu najbliższych kilku godzin miał </span><span style="font-style: normal;">stanąć</span><span style="font-style: normal;"> p</span><span style="font-style: normal;">rzed</span><span style="font-style: normal;"> bramą Liścia. </span><span style="font-style: normal;">Wiadomość ta była jednak tajemnicą i nie mogła pozwolić sobie na podzielenie się radością z Naruto czy kimkolwiek innym.</span></span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><span style="font-style: normal;">Z</span><span style="font-style: normal;">resztą </span><span style="font-style: normal;">sama </span><span style="font-style: normal;">Sakura również nie powinna jeszcze tego wiedzieć. Kakashi </span><span style="font-style: normal;">natomiast</span><span style="font-style: normal;"> postanowił inaczej.</span></span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><br /> </span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — <i>Sakura, zostań na chwilę. Reszta może już iść — oznajmił Szósty</i></span><i style="color: #999999; text-indent: 1.5cm;">, wpatrzony w niebo za oknem — czyste, jasne, rozświetlone słońcem.</i></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <i><span style="color: #999999;">Była podopieczna Kakashiego nie ruszyła się z miejsca jeszcze przez kilka następnych sekund, ale nagła i długa cisza ją przytłoczyła. W końcu podeszła bliżej mężczyzny, spoglądając wyczekująco. Najwyraźniej to wyczuł, ponieważ odkleił spojrzenie zmęczonych, czarnych oczu od okna i obrzucił nim Sakurę.</span></i></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — <i>Sasuke jutro wraca. Tyle tylko wiem, nic więcej nie napisał. Na jak długo, po co, dlaczego? Jak to on. — Nie widziała twarzy swego mistrza, kiedy na niego patrzyła. Mimo to mogła przysiąc, że gdzieś w typowej obojętności swej mimiki zawarł masę emocji.</i></span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <i><span style="color: #999999;">W jej głowie niczym echo odbijały się trzy słowa. Jedno zdanie, które dawało jej nadzieję, ogrzewało serce, rozpalało duszę i przywracało do ż y c i a. Zupełnie jakby <title="Słońce"><span style="font-weight: normal;">Taiy</span><span style="font-weight: normal;">ō</span><sup><span style="font-weight: normal;">3</span></sup><span style="font-weight: normal;">, </span><span style="font-weight: normal;">bogini słońca, napełniła ją swym darem </span><span style="font-weight: normal;">i sprawowała nad nią pieczę, jednak Sakura wiedziała, że to imię ukochanego wprowadziło ją w taki stan.</span></span></i></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <i><span style="color: #999999;"><span style="font-weight: normal;">T</span><span style="font-weight: normal;">ęskniła. Tęskniła całe życie, czekała latami, kochała ponad wszystko i </span><span style="font-weight: normal;">wiernie </span><span style="font-weight: normal;">wyczekiwała powrotu.</span></span></i></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;">— <i><span style="font-weight: normal;">Ale, Sakura, na razie nie wspominaj o tym nikomu. To Sasuke, nie wiadomo, co planuje. Mimo to uznałem, że powinnaś wiedzieć. — Obszedł biurko dookoła i stanął naprzeciw dziewczyny. </span></i><i><span style="font-weight: normal;">Położył dłoń na jej ramieniu, jakby próbował ją wesprzeć.</span><span style="font-weight: normal;"> — Teraz </span><span style="font-weight: normal;">idź</span><span style="font-weight: normal;"> na misję, pozostali czekają. Kiedy jutro wrócisz, może już go zastaniesz. Cierpliwości.</span></i></span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <i><span style="color: #999999;">Wyszła bez słowa.</span></i></div> <div align="justify" lang="zxx" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><br /> </span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Od spotkania dzieliły ich  g o d z i n y, a to o wiele mniej niż wszystkie dotychczasowe kilometry i lata. Mimo to Sakura czuła się, jakby wiedza o powrocie Sasuke dobijała ją jeszcze bardziej. Jakby rozrywała jej serce.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Wciąż jednak była szczęśliwa na myśl o ujrzeniu czarnych oczu i chyba tylko to utrzymywało ją na nogach.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Do czasu.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Zachmurzone, poranne niebo przeciął piorun; gwałtowny, szybki. Niczym on. Sakura wyobraziła sobie nawet, że pioruny te należały do Sasuke, że to on postanowił rozświetlić sklepienie, dając znak. Dopiero później zrozumiała, że nic takiego nie miało miejsca — następnie mrok zagościł przed jej oczyma. Powieki kunoichi mimowolnie opadały.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> W końcu opadła i ona, zaprzestając walki, powierzając siebie ramionom Naruto.</span></div> <div align="center" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="color: #999999;"><br /> </span></div> <div align="center" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="color: #999999;"> ***</span></div> <div align="center" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="color: #999999;"><br /> </span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Jaskrawe światło jarzeniówek przepędziło sen, nadszarpnięty echem rozmowy. Rozpoznała głos swojej mentorki — Tsunade Senju. Potem dopiero wyczuła mdłą woń szpitalną, a kiedy otworzyła oczy, ucichła wymiana zdań.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Najpierw zobaczyła sufit, idealnie biały, a następnie napotkała znane, bursztynowe tęczówki. Nie odczytywała z nich niczego zbyt długo; trwoga triumfowała nad innymi uczuciami. Podkreślały ją sińce wokół oczu, a białka, do cna przekrwione, jeszcze to potęgowały. Mimika wydawała się pusta, obojętna, ale Sakura wyczuła ukrywany smutek.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Obudziłaś się — słowa padły z ust Tsunade. Typowe, niewyszukane, treściwe. Haruno z trudem pokiwała głową i z przykrością stwierdziła, że jej szyja źle zniosła szpitalne łóżko. — Dzięki bogom. Czyli jest szansa — wyszeptała.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Dziewczyna nie potrafiła stwierdzić, jak zmienne i chaotyczne emocje wywołały te słowa. Zupełnie jakby zostały potwierdzone obawy chłopaków. Zresztą po części i jej, choć do momentu utraty przytomności próbowała je powstrzymać.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Ile spałam?</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Blisko dwadzieścia siedem godzin — odpowiedziała od razu Piąta. Później zwróciła wzrok na stojącą nieopodal pielęgniarkę i odesłała ją krótkim skinieniem. Sakura nie potrafiła przypomnieć sobie ani słowa z rozmowy, którą słyszała przez sen. Nie to ją jednak frapowało. Miała być w wiosce wczoraj, zupełnie jak Sasuke. Nie mogła oswoić się z myślą, że prawdopodobnie przegapiła jego powrót. Nie wierzyła jednak w to, że mógł zostać na dłużej. — Wczoraj przynieśli cię tutaj Kiba, Shikamaru i Naruto po ukończeniu misji. Obudziłaś się dokładnie siedemnaście minut po godzinie dziesiątej.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Nie musiała mówić więcej, tak naprawdę Sakurze wystarczało dokładnie tyle, ile już usłyszała. Nie bez powodu otrzymała natychmiastową informację o godzinie przebudzenia.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Zupełnie jak dziesiątki innych ofiar organizacji powszechnie znanej jako <title="Trucizna">Doku<sup>4</sup>. Bowiem w ich przypadku czas — od momentu przebudzenia — był na wagę złota. Zawsze ograniczony, zawsze ten sam.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Przykro mi, Sakuro — dodała. Wzrok Tsunade biegał po sali, nie zastygał dłużej na ani jednym punkcie. — Miałam nadzieję, że nie będzie podobnych przypadków. W końcu ostatni członek Doku został przez was schwytany, ale... zostałaś ich kolejną ofiarą. Zostało ci sześć godzin, Sakuro. Naprawdę mi przykro.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Trucizna, na którą nie było antidotum. Zabijająca po sześciu godzinach od przebudzenia. Ani minuty dłużej, ani krócej. Na myśl o tym, Sakura natychmiastowo poczuła mdłości... i obecność kogoś jeszcze. Otulił ją niespodziewany chłód. To Śmierć — podwładna bogini <title="Śmierć">Shi<sup>5</sup> — doglądała jej ostatnich chwil, szykując się na zebranie żniw i zaprowadzenie prosto do bram Krainy Umarłych. Shi najpewniej już tam czekała i ochoczo zapraszała.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Cierpkości dodawał fakt, że poznała godzinę, w której odejdzie.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Miała umrzeć siedemnaście minut po szesnastej.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Nic nie mogła na to poradzić. Bogini rzadko okazywała litość. Utracone nadzieje miały już nie powrócić, a bezradność przejęła kontrolę. Wydano na nią wyrok — wymierzony niesprawiedliwie, w imieniu cholernego draństwa.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Istniała jednak szansa, niewielka, niemalże nieistotna. Dla Sakury właściwie bez znaczenia, ale nadal istniała — choć może bardziej jej cień. Udało się przeżyć siedmiu osobom — z dziesiątek lub nawet setek poddanych straceniu. Haruno jednak nie wierzyła w możliwość, że mogłaby złapać oddech o szesnastej osiemnaście.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> W dodatku serce bolało ją z jeszcze jednego powodu.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> — Jego już tutaj nie ma, prawda? — zapytała.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Cisza nie została ani na moment przepędzona. Powietrza nie wzburzył nawet najmniejszy ruch, a Sakurą targnął szloch. Nie mogła tu zostać. Zostało jej kilka godzin, nie zamierzała spędzić ich na gdybaniu i bezczynności.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Musiała pozostawić ślad.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Dla niego.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Musiała o wszystko zadbać.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"> Dlatego nim wstała z łóżka, w duchu pomodliła się do <span style="font-weight: normal;">Taiy</span><span style="font-weight: normal;">ō, </span><span style="font-weight: normal;">aby świeciła nad jej losem. </span><span style="font-weight: normal;">Usłyszała dwa słowa, a później</span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">wymieniła z Tsunade jeszcze parę zdań i </span><span style="font-weight: normal;">p</span><span style="font-weight: normal;">oprosiła o wypis, który — jak się okazało — został przygotowany już wcześniej.</span></span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;">Sakura Haruno postawiła pierwsze kroki, a kiedy otworzyła drzwi, bezdusznie spojrzała Śmierci w oczy. Odliczanie się rozpoczęło.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><br /> </span></div> <h2 style="font-style: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"> <span style="color: #999999; font-size: x-large; font-weight: normal;">S Z E Ś Ć   G O D Z I N</span></h2> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: x-small;">_________________</span></div> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: x-small;">Shizen<sup>1</sup> — z jap. Natura</span></div> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: x-small;">Rimawari<sup>2</sup> — z jap. Plony</span></div> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: x-small;">Taiyō<sup>3</sup> — z jap. Słońce</span></div> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: x-small;">Doku<sup>4</sup> — z jap. Trucizna</span></div> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: x-small;">Shi<sup>5</sup> — z jap. Śmierć</span></div> <div align="left" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999;"><br /> </span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: small;"><b>Od autorki:</b> Długo wyczekiwane (przede wszystkim przeze mnie, nie wiem jak przez Was) <i>Sześć godzin</i>, o którym tyle wspominałam na swojej stronie. Mam nadzieję, że prolog zachęcił Was do poznania tej króciutkiej (poważnie, rozdziały będą naprawdę niewielkie objętościowo xD) 6-godzinnej historii Sakury. </span><span style="color: #999999; text-indent: 1.5cm;">Jak informacje mówią — rozdziały co tydzień, seeerio, to nie kłamstwo!</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: small;">Opowiadanie dostępne również na <a href="https://www.wattpad.com/story/157243896-sze%C5%9B%C4%87-godzin-sasusaku" target="_blank">Wattpadzie</a>.</span></div> <div align="justify" lang="zxx" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.5cm;"> <span style="color: #999999; font-size: small;">Do następnego! ♥</span></div>

8 komentarzy:

  1. Jak dawno na blogach się nie udzielałam to tutaj muszę!
    Czuję się jakbym oglądała dobre wprowadzenie do filmu sensacyjnego, choć tym razem mam do czynienia z wątkiem świata shinobi. Co już od razu rzuciło mi się oczy w prologu to sama postać Sakury. Według mnie jest idealnie odwzorowana tak jakbym czytała mangę albo nowelki.
    No i ten wątek z śmiercią Sakury... jestem ciekawa jak w sześć godzin zdoła się wszystko rozwiązać.
    Czekam z niecierpliwością na rozdział!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No nie wierzę, Kao! Przysięgam, myślałam, że Ty już w ogóle na blogach nie siedzisz, a tu proszę, niespodzianka. Miło Cię tu widzieć! ♥
      W takim razie się cieszę i dziękuję za komentarz. :3
      Pozdrawiam!

      Usuń
  2. Oh nie! To nie mogło się tak szybko skończyć! Jestem mocno zawiedziona, bo już od pierwszych zdań wciągnęłam się w historię. Krótkie rozdziały od zawsze są dla mnie katuszami. Mam nadzieję, że najbliższe tygodnie miną stosunkowo szybko abym mogła się nacieszyć tym opowiadaniem!

    W dodatku jestem zaciekawioną formą w jakiej chcesz to zaprezentować. Sześć godzin, sześć rozdziałów. To bardzo ciekawe literacko (warsztatowo) wyzwanie, które mam nadzieję zaowocuje rewelacyjną historią! I choć jest mi smutno, z powodu "śmierci" bohaterki, to gdzieś w środku mam nadzieję, że zaskoczysz nas fabułą, nagłą zmianą akcji i jakoś ocalisz biedną Sakurę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojććć, no niestety, tutaj same krótkie rozdziały będą. :c Ale mam nadzieję, że chociaż w minimalnym stopniu nadrobią jakością. Co do śmierci — nic nigdy nie wiadomo. Zawsze jest cień szansy. :3
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam!

      Usuń
  3. Troche mnie to... przeraża.
    W sensie.
    Kurde.
    Nie mam bladego pojęcia, jakim cudem w 6 rozdziałach (każdy po godzinie życia Sakury? xd) ujmiesz to wszystko. Cały ten ogrom informacji, których tutaj rzuciłaś zaledwie garstkę.
    Podziwiam, na serio.
    I jednocześnie taka jestem ciekawa jak to się wszystko potoczy, że normalnie aż się nie mogę doczekać następnej części xd
    Bo Prolog sztosikowy, oczywiście.
    Nie za długi, nie za krótki, lecz w sam raz!

    Pozdrawiam :):):)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oo, Temira! ♥
      Hehe, cóż, Sakura będzie musiała jak najszybciej przewartościować, ile się da i poświęcić na to ostatnie godziny. :D Ta to dopiero ma wyzwanie!
      Dziękuję bardzo i pozdrawiam! :3

      Usuń
  4. Nie wiem, od czego zacząć. Szablon śliczny, bardzo ładny art Sakury, mimo że (nie wiem, czy tylko u mnie) jak już się jest w tym prologu, a nie na stronie głównej, to nagłówek znika i jest tylko szare tło. Ale to tylko szczegół! :)
    Kurczę, czytam, czytam, czyta się przyjemnie, wydaje się, że zwykła misja, jak na shinobi przystało, a tu nagle JEB i słowa Tsunade. Zostało jej sześć godzin życia. MOCNE! Serio, opadła mi szczęka. Wkręciłam się na amen, czekam z niecierpliwością na następny rozdział, który z tego co widzę powinien pojawić się już jutro! :)
    Zbieram szczękę z podłogi i uciekam, zostawiając obserwację, wstawiając link do bloga u siebie w polecanych i życząc hmm... weny nie trzeba, bo opowiadanie skończone :P
    Po prostu pozdrawiam! :)

    OdpowiedzUsuń

LAYOUT BY OKEYLA